به ابیانه نروید - تور تایلند ارزان

به ابیانه نروید

نویسنده: طاهره رحیمی

هجوم گردشگران به ابیانه این روستای تاریخی را به نابودی کشانده است

روستای سرخ ابیانه به یک محتضر بیشتر می ماند تا روستای تاریخی که یکی از کهن ترین بافت های زنده ایران را دارد. این را هم بافت فرسوده روستا می گوید که چند هفته قبل یکی از بام هایش فرو ریخت و باعث جراحت یک مسافر شد و هم انگشت شمار اهالی ابیانه که رنگ لباس سنتی شان در میان انبوه گردشگران گم شده است. این بار روستا را نه تیغ بولدوزر بساز و بفروش ها که قدم های گردشگران علاقه مند تهدید می نماید؛ این روزها تاریخ یک هزار و 500 ساله روستا، زیر سیل قدم های مسافران رو به نابودی است.

باورش سخت است که این روستای دوست داشتنی هنوز هم تاب آورده است، چرا که در روزهای تعطیل آمار ورود گردشگران آنقدر بالا می رود که آن را به مرز انفجار کشانده است؛ در روزهایی ابیانه تا 30 برابر ظرفیتش مهمان پذیرفته است! یعنی تا 28 هزار نفر در یک روز وارد روستا شده اند، آن هم برای روستایی که نهایت ظرفیتش در روز بیشتر از یک هزار نفر نیست. به گفته کارشناسان، هجوم مسافران به روستا در چند سال اخیر آنچنان آسیبی به روستا زده که با 100 سال فرسایش طبیعی در بافت تاریخی روستا برابری می نماید. اما در روزهای گرم تابستان فقط بافت تاریخی ابیانه نیست که تهدید می گردد، بلکه زمین های کشاورزی و باغ های اطراف که شب ها میزبان چادرهای مسافران است هم رو به تخریب است. باغ هایی که همه متعلق به اهالی ابیانه است بعد از ترک مسافران با شاخه های شکسته و انبوه زباله ها تنها باقی ماند؛ زباله هایی که علاوه بر مسدود کردن نهرهای آب منتهی به زمین ها، بوی تعفن هم به راه می اندازند.

اما این فقط بافت تاریخی و طبیعت ابیانه نیست که از شلوغی ها ضرر می نمایند. محور اصلی روستا با 700 متر طول و حدود 4 متر عرض در روزهای تعطیل آنقدر پر مسافر می گردد که گردشگران برای تماشا بافت روستا دائم باید سرک بکشند یا از لابه لای بقیه مسافران راهشان را باز نمایند. ابیانه دیگر حتّی امکانات سابقش را هم ندارد. دستشویی های نزدیک امامزاده به علت عدم رسیدگی تخریب و بسته شده اند و دیگر از پزشک تمام وقت در درمانگاه هم خبری نیست. در چند سال اخیر هیچ امکانات خدماتی برای ابیانه اضافه نشده؛ نه دستشویی و نه حتّی یک شیر آبخوری. ابیانه حتّی از داشتن یک فضای سبز 100 متر مربعی هم محروم است و در غیبت پارکینگ، میدانچه ورودی و حد فاصل مدرسه و موزه پر از خودرو می گردد.

خداحافظ سرزمین اجدادی

همین ساکنان کهنسال برای ابیانه مانده اند با لباس های خوش رنگ و نقش در میان دیوارهای سرخ. اما آنها در روزهای هجوم گردشگران به روستا جرأت گردش در کوچه های روستایشان را ندارند، چرا که دیگر انبوه فلاش دوربین ها و سیل مسافران ناخوانده خسته شان نموده. از 300 نفر جمعیت ثابت ابیانه روز به روز کمتر می گردد. برخی را دانه دانه مرگ با خود می برد و عده ای را دسته دسته گردشگران بی مبالات از سرزمین شان می رانند

در شلوغی روستا، اهالی ابیانه هم جرأت بیرون آمدن با لباس های سنتی شان ندارد، چرا که به سرعت مورد هجوم گردشگران و دوربین هایشان قرار می گیرند. علاوه بر این، شلوغی باعث شده ابیانه ای هایی که برای سال ها تعطیلات آخر هفته را به خانه پدری باز می گشتند، عطای روستا را به لقایش ببخشند و از آمدن به روستا منصرف شوند. آن چیزی که ابیانه را تا امروز زنده نگه داشته، علاوه بر بافت تاریخی، فرهنگ و مردمش بوده اند که اگر این پیوند گسسته گردد، ابیانه می ماند و خانه های خشتی اش و در برترین حالت به مکانی همانند ارگ بم تبدیل می گردد. آن چیزی که ابیانه را تهدید می نماید خطر گردشگری انبوه و بی رویه است که اگر به همین شکل ادامه پیدا کند، دیگر چیزی از آن باقی نخواهد ماند، مثل تجربه تلخی که برخی خرده فرهنگ های کشورهای آفریقایی با آن رو به رو شدند و به همین شکل از بین رفتند. اگر چه امروزه مسئولان روستا از زیر بار این مسئولیت شانه خالی می نمایند و حتّی از اطلاع رسانی درباره شرایط نامناسب ابیانه جلوگیری می نمایند، اما اگر برای ورود گردشگران و سامان دهی آن فکری نگردد، ابیانه، این روستای دوست داشتنی سرخ خواهد مرد.

منبع: سرزمین من، شماره 3

منبع: راسخون