چطور شریک جرم قلدر های مجازی نباشیم؟ - تور تایلند ارزان

به گزارش خبرنگاران به نقل از خبرگزاری صدا و سیما، بسیاری از ما شاهد قلدری مجازی یا cyberbullying هستیم، فرزندان ما نیز در جمع دوستان و همسالان خود شاهد این مساله هستند. اما آیا باید نسبت به این ماجرا واکنشی نشان دهند و اصلا این واکنش به چه صورت باید باشد؟

نقش شاهدان

تحقیقات نشان داده حضور شاهدان همیشه باعث می گردد شخص قلدر، مخصوصا در فضای مجازی جسورتر گردد، حس قدرت نمایی و میل به جلب توجه با حضور شاهدان بیشتر تحریک می گردد، پس خود حضور شاهدان یکی از عوامل شدت دریافت قلدری است. گرچه ثابت شده واکنش شاهدان به قلدری باعث تغییر فرایند قلدری و رفتار فرد قلدر شده، اما باید این مساله را نیز در نظر گرفت که گاهی این حمایت یا واکنش نسبت به قلدری ممکن است برای خود شخص نیز تبعاتی داشته باشد و حتی شاهد را نیز در دسته قربانی قرار دهد.

تصمیم برای واکنش نشان دادن به قلدری تصمیم درستی است، اما مراحل انجام این کار و تبعات آن برای هر فردی مهم است. در گام نخست نوجوانان باید بدانند همیشه می توانند برای حمایت یا مشورت نزد عظیم تری بیایند که امنیت آن ها را تامین می نماید.

گاهی نوجوانان به دلیل مناسباتی میل به معرفی شخص قلدر ندارند و ترجیح می دهند که این مساله را بین دوستان خود حل و فصل نمایند، در این موارد بهتر است به نوجوان ابتدا آرامش بدهید و او را هدایت کنید و در صورت حاد شدن شرایط بهتر است دوباره به عظیم تری مراجعه کند و شما همیشه پشتیبان او هستید.

همچنین به جای این که به نوجوانان بگوییم وقتی شاهد زورگویی هستند گزارش دهند، به آن ها بیاموزیم خود را به عنوان یک شرکت نماینده فعال در این شرایط تصور نمایند و روش های مختلفی را برای موقعیت های مختلف در نظر بگیرند.

مثلا:

قلدری را مستند کنید. اگر به نظر می رسد آسیب های جدی روحی و جسمی به قربانی، قلدر و حتی شاهدان می رسد، سریعا گزارش دهید.

با هدف قلدری به صورت خصوصی تبادل نظر کنید.

میان هدف و قلدر واسطه شوید.

در تمام این پیشنهاد ها ظرفیت روحی و قابلیت گفت وگوی فرزند خود را در نظر بگیرید. برخی نوجوانان قدرت حل مساله یا تفکیک احساسات را به نسبت باقی همسالان خود بیشتر دارند و همین باعث می گردد بتوانند شرایط سخت روانی را مدیریت نمایند. اما اگر قرار است فشار روحی مضاعفی به دلیل حل این مساله بر نوجوان و کودک تحمیل گردد، بهتر است که او را وارد چنین ماجرایی نکنیم.

ترس از عمل مسؤولانه

در برخی شرایط، نوجوانان میل به دخالت ندارند؛ چرا که نمی توانند تشخیص دهند این شرایط، شرایط قلدری است. برخی نوجوانان که شاهد قلدری مجازی بودند، می گویند فکر می کردند این تنها یک شوخی یا کشمکش میان دو دوست است. نکته مهم این است بی توجهی نسبت به انسان هایی را که اطراف ما زندگی می نمایند، نباید در کودک و نوجوان تقویت کرد.

نوجوان در سن حق طلبی و آرمان گرایی است و باید برای بهبود شرایط کوشش کند، اما بهتر است از نوجوان بخواهید در مواجهه با شرایطی که احتمال قلدری می دهید با شخص هدف گفت وگوی خصوصی انجام دهد و از او بپرسد آیا از شرایط پیش آمده ناراضی است؟ آیا احتیاج به یاری یا حمایت دارد؟ آیا حریم او در این رابطه که به ظاهر شوخی یا سرگرمی است، نقض شده؟ و بالاخره آیا تهدیدی از سمت فرد قلدر دریافت نموده است؟

با یک گفت وگوی ساده در ابتدا نوجوان توجه خود را نشان می دهد و در گام دوم متوجه می گردد آیا می تواند در این شرایط نقش مثبتی داشته باشد یا نه. گرچه شواهدی وجود دارد که شاهدان آزار و اذیت اینترنتی به نسبت شاهدان آزار و اذیت آفلاین از نظر عاطفی کمتر درگیر می شوند، اما تمرکز بر این سازوکار های روانشناختی نمی تواند این واقعیت را پنهان کند که ترس های کاملا منطقی وجود دارد که ممکن است باعث گردد نوجوانی مایل به گزارش یا مداخله در یک شرایط قلدری نباشد.

ترس از هدف قرار دریافت. دفاع از یک هدف (به خصوص اگر معلوم گردد که تنها فردی است که مقابل قلدری ایستاده) می تواند به راحتی خود شاهد را تبدیل به هدف کند، بدون این که لزوما تأثیری مثبت بر شرایط داشته باشد. در بین دانش آموزانی که اخیرا هدف آزار و اذیت قرار گرفته اند این ترس پررنگ تر است.

ترس از دست دادن موقعیت اجتماعی. حتی اگر مداخله یا گزارش دهی منجر به هدف شدن شاهد نگردد، باز هم می تواند تأثیرات طولانی مدتی بر شرایط اجتماعی نوجوان داشته باشد. بسیاری از دانش آموزان که دخالت نمی نمایند، گفته اند که این دخالت باعث می گردد که به انزوا بفرایند و از سمت همسالان طرد شوند.

ترس از بدتر کردن اوضاع. هدف و شاهدان قلدری اغلب می ترسند که با ایستادن در مقابل یک قلدر یا گزارش قلدری به والدین یا معلم، اوضاع بدتر گردد. بیش از نیمی از دانش آموزانی که در نظرسنجی مزاحمت اینترنتی شرکت کردند، گفتند مداخله نمی نمایند؛ زیرا این کار اوضاع را برای هدف بدتر می نماید. مطالعه دیگری نشان داد دفاع از جانب همسالانی که قادر به محافظت یا تسکین موفقیت آمیز هدف نبودند در واقع منجر به اثرات منفی بیشتر و خطر قربانی شدن در آینده می گردد.

ارزش همدلی

بسیاری از نوجوانانی که شاهد قلدری بودند، اما واکنشی نشان نمی دادند در توصیف این تجربه می گویند اگر باور داشتم آنچه اتفاق می افتد غیرمنصفانه یا غیراخلاقی است یا رفتار آسیب زایی است حتما مداخله می کردم. این مساله نشان می دهد در بین نوجوانان، به توسعه ارزش همدلی احتیاج داریم. پرورش درک احساسات و شرایط افراد دیگر و میل به تبادل نظر و شنیدن احساسات دیگران به اندازه ای تاثیرگذار و مهم است که حتی می تواند علاوه بر شاهدان روی شخص قلدر نیز تاثیر بگذارد. البته هیچ یک از این ها را نمی توان به طور مستقیم آموزش داد نوجوانان باید به وسیله فعالیت هایی مانند آنالیز شرایط مختلف عاطفی در کارگاه های تبادل نظر یا در جمع خانواده این مهارت را در خود پرورش دهند.

اگر ما بتوانیم فرهنگی بسازیم که احترام یک امر عادی باشد، می توانیم شاهدان را قادر به اقدام کنیم. به همین دلیل است که مداخلات در مساله زورگویی در صورت اثربخش بودن، نه فقط در یک کلاس یا مدرسه، بلکه در کل جامعه نیز اتفاق می افتد. اگر می خواهیم به شاهدان بگوییم در شرایط قلدری نقش فعالی داشته باشند، باید مطمئن شویم آن ها پیغام مشابهی را از کارکنان مدرسه، والدین و رسانه ها دریافت می نمایند. ما می توانیم فقط با تغییر فرهنگ خود به شاهدان این توانایی را بدهیم چطور مسؤولانه عمل نمایند.