تحلیل واشنگتن پست: ترامپ دیگر نمی خواهد رئیس جمهور باشد - تور تایلند ارزان

نانسی گیبس، سردبیر سابق تایم، مدیر مرکز رسانه ها، سیاست و سیاست عمومی شورنستاین دانشکده دولت کندی در دانشگاه هاروارد در مطلبی برای واشنگتن پست نوشت: با گذشت زمان، رئیس جمهوری آمریکا هر روز با خرد عظیم و بی نظیر خود جولان می دهد. پس بگذارید تا من هم یک تئوری آزمایش نشده درباره آنچه در معرض دید ماست، مطرح کنم و بعد آن را به بوته آزمایش بگذارم.

اگر رئیس جمهوری آمریکا بخواهد برود چه می شود؟ بیشتر حرف از شغلی است که او هرگز دوست نداشته است و برای همین بیشترین زمانش را به جای ریاست جمهوری به تماشای تلویزیون اختصاص می دهد. در وضعیت عادی، این شامل هر کدام از کارهایی که او زمانی از آن ها خودداری می کرد، می شود؛ دست دادن با انسان های آلوده به میکروب، مکالمه با کارشناسانی که بیش از او می دانند، نشستن های طولانی مدت، هدف انتقاد قرار دریافت جدای از اینکه چه کاری کرده باشد و تاکید کردن که تماما بخش های مهم این شغل را تشکیل می دهند. او تا حد زیادی برای تغییر این نقش پیش رفت، کارشناسان را اخراج کرد، برنامه کاری اش را پاک کرد، به بازی گلف خود ادامه داد. کمپین های انتخاباتی تفریح بود و بهترین مدرکی که نشان دهد او چقدر ناچیز ریاست جمهوری را دوست دارد، این است که او به ندرت کارش را انجام می دهد.

من شمه ای از این را حتی پیش از اینکه او به این سمت برسد، دیده بودم. چند هفته پس از انتخابات 2016 بود و من در برج ترامپ با او مصاحبه کردم. او سرخوش و مهربان به تمامی سوالات پاسخ داد و از به قدرت رسیدن محتمل خودش لذت می برد. نزدیک اتمام کار، پرسیدم که بعدا در کاخ سفید هم می توانم او را ملاقات کنم و ببینم که اوضاع چطور است؟ او پاسخ داد بله البته اما بعد لحظه ای مکث کرد و پرسید اما... اگر دوست نداشته باشم چه؟ اگر دیگر نخواهم این کار را کنم چه؟ گاهی سوالاتی که به شوخی طرح می شوند، جدی تر هستند.

او آنقدر مدعی شده است که عاشق رسیدن به پست ریاست جمهوری است که ساده است فکر کنیم او زیاد اعتراض می کند. او اولین فرد هم نبود که بی قراری می کرد؛ هری اس ترومن کاخ سفید را زندان سفید بزرگ نامید. بیل کلینتون آن را گوهر تاج سیستم کیفری فدرال دانست. اکثر روسای جمهوری آمریکا یک سری استرس ها بابت اتخاذ تصمیم های سخت متحمل شدند، اینکه تصمیم های مرتبط با مرگ و زندگی بگیرند؛ تمام ارزش ها و دیدگاه هایی که شامل ریاست جمهوری است. آن ها با نتایج بد برخی از این تصمیم ها سر می کنند و هر کجا که بتوانند به دنبال آرامش می روند، از جمله همدردی که از روسای سابق دریافت می کنند.

ترامپ از سرخوردگی حاصل از عدم تحقق برنامه خود می گریزد چون برنامه ای نداشته است و به طور مداوم خودش را مورد تمجید و ستایش قرار می دهد. او می تواند این لحظه را به عنوان نکته ای برجسته حساب کند؛ بیکاری کم سابقه، بازارهای سهام رو به رشد، تحول قضایی. تصور کردنش ساده است که همه این ها سرازیری است و از همین جا سرعتش زیاد است. اعتماد به نفس او به عقل والایش باعث می شود که حتی تصمیمات بی پروا اتخاذ کند، مانند کنار گذاشتن اعتماد آمریکا به شرکای کرد خود، بدون هیچگونه ردی از پشیمانی یا تاسف غیر از اینکه دوست ندارد انتقاد بابت انجام این کار وارد شود. اما از زمانی که رسوایی اوکراین رخ داده است، توییت های خصمانه و تندخوی او نشان می دهد که انتقاد از رفتارش که گهگاه حتی از سوی مدافعان و حامیانش رخ می دهد، این روزها را حتی کمتر از حد معمول سرگرم کننده می کند.

همگی این ها سوالی را به وجود می آورد: انتشار اطلاعات اوکراین، مقاومت دوباره مقابل نظارت کنگره، خیانت در سوریه، حتی افزایش بددهنی توییتری او به طرز ماهرانه ای برای شعله ور کردن یک به یک حوزه های انتخابیه ترامپ کافی باشد. این تغییر در نظرسنجی ها دلیلی دارد؛ جمهوری خواهان و مستقل ها حتی آن هایی که در کنگره فعالیت دارند ممکن است بر سر اینکه حدود مجاز کجاست توافق نداشته باشند اما می دانند حدود مجازی وجود دارد که قطعا تیراندازی در خیابان پنجم نیست.

آگاهانه یا ناآگاهانه، آیا او ممکن است به این نتیجه برسد که استیضاح و برکناری بهترین گزینه اش برای فرار از زندان سفید بزرگ است؟ استعفا منتفی است؛ این کار بزدل هاست. شکست در 2020 بدتر است؛ باخت مال بازنده هاست اما استیضاح و برکناری به دست کنگره به او این امکان را می دهد تا دولت را محکوم کند و از کسانی که او را در کنگره تنها گذاشته اند و از پشت به او خنجر زده اند، انتقاد کند. استیضاح به او اجازه ادامه مبارزه را می دهد و او این اقدام را غیر منصفانه، غیر قانونی و یک کودتا خواهد خواند که اگر این حکم در نوامبر آینده از سوی میلیون ها رای دهنده صادر شود، بسیار تلخ تر خواهد بود.

پس نشانه سرعت فرار او چه خواهد بود؟ جارد کوشنر و ایوانکا در راه منهتن هستند. ترامپ با صدور یک دستور اجرایی برای تغییر نام فرودگاه ملی ریگان به نام خود است. او الن چائو را اخراج می کند و علیه میچ مک کانل در کنتاکی کمپین انتخاباتی به راه می اندازد. او رقیب ضعیف تر از خود را در برابر دوربین ها در حیاط کاخ سفید تخریب می کند.

وقتی به همه این ها فکر می کنید، با یک گزینه از انتخاب های بد، استیضاح چندان هم بد به نظر نمی رسد و شما را زودتر به برج تجملاتی خودتان می رساند. این در صورتی است که فرض کنیم شما تصور نمی کنید بتوانید قانون اساسی را از بین ببرید و تنها کسی باشید که باقی می مانید.

310311