دورهمی خیلی شاد با گروه موسیقی خیلی متفاوت بُمرانی - تور تایلند ارزان

شوخی که نیست؛ 11 سال است کنار هم کار می نمایند و با صبر و حوصله قدم به قدم از موسیقی زیرزمینی به اجرای کنسرت در برج میلاد رسیده اند!

صحبت از گروه موسیقی بُمرانی است؛ گروهی که حاصل حال خوب چند جوان عشق موسیقی است که شاید در ابتدا فقط برای حال خودشان ساز می زدند، اما حالا مخاطبان زیادی را هم با خودشان همراه نموده اند.

گروهی خشنود، پرانرژی و البته متفاوت که از سال 1387 تا به امروز می توان سبک های مختلف موسیقی را در کارشان دنبال کرد؛ از بلوز و کانتری و بالکان بگیرید تا راک و جیپسی.

آن ها آمده اند تا به قول خودشان آلترناتیو باشند؛ یک گروه موسیقی غیرمتعارف که می تواند جایگزینی برای سبک های شناخته شده موسیقی ازجمله موسیقی پاپ به حساب بیاید. با برو بچه های بُمرانی در استودیوی موسیقی شان از هر دری صحبت نموده ایم که حاصل آن را در ادامه خواهید خواند.

بُمرانی پله پله به موفقیت رسید؛ کارتان را از فضای مجازی آغاز کردید، به کافه رسیدید، کار تئاتر و سینما انجام دادید و درنهایت پا روی سن سالن های کنسرت گذاشتید. درباره این روند شرح می دهید؟

مانی: ما چند تا دوست بودیم که می خواستیم ساز زدن را تجربه کنیم. کنار هم کار می کردیم و خیلی خوش می گذراندیم. برای همین در آغاز واقعا هیچ انتظار و توقعی از خودمان نداشتیم و دنبال یک کار زودبازده نبودیم. همین که جایی داشتیم که می توانستیم کنار هم کار موسیقی انجام بدهیم، راضی بودیم و خشنود.

بهزاد: اتفاقا خیلی هم ذوق داشتیم. با هر موفقیت کوچکی روی ابر ها بودیم! روز اولی که قرار شد در کافه اجرا کنیم در پوست مان نمی گنجیدیم. همه اش به هم می گفتیم بچه ها باورتان می گردد می خواهیم در کافه بزنیم؟! بعد که کار در تئاتر پیشنهاد شد باز همین حس را داشتیم. باورمان نمی شد در تئاتر شهر اجرا داریم.

مانی: ما همین که می توانستیم با کار های اینچنینی پول آلبوم مان را دربیاوریم بی نهایت خشنود بودیم. دقیق خاطرم هست که برای انتشار آلبوم جوراب های لخت در سال 1389 باید یک میلیون و 350 هزار تومان هزینه تسویه استودیو را می پرداختیم. من آن پول را از پدرم گرفتم تا بتوانیم زودتر کار را منتشر کنیم. بعد از انتشار در 2 آکادمی موسیقی 7 تا اجرا گذاشتیم و با بلیت فروشی آن پول پدرم را برگرداندیم. نفری 20 تومن هم برای خودمان ماند!

راستی اصلا چطور دور هم جمع شدید؟

جهانیار: سال 86 اینطور ها بود که من و مانی که با هم پسرخاله ایم، به آکادمی موسیقی می رفتیم. در آنجا با آقایی به نام حمیدرضا بهزادیان آشنا شدیم که کار ضبط موزیک را انجام می داد. بهزاد هم همان موقع ها برای ضبط یکی دو کارش آنجا می آمد و از این طریق با هم آشنا شدیم. نخستین کارمان هم آهنگ هنوز همونم بود که بعد ها در قالب آلبوم جوراب های لخت منتشر کردیم.

بهزاد: من تا قبل از دانشگاهم کلاس گیتار می رفتم. یک روز اتفاقی استادم را در خیابان دیدم و به او گفتم که روی چند آکوردی که یادم داده شعر گفته ام. وقتی آن ها را گوش کرد گفت بیا همین ها را ضبط کن. برای کار ضبط که به آکادمی می رفتم با مانی و جهانیار آشنا شدم و درنهایت وقتی تصمیم جدی گرفتیم که یک گروه موسیقی تشکیل بدهیم، کیارش و آرش هم که پسرعموهایم هستند، به جمع مان اضافه شدند.

کیارش: من اول برای اجرا های کافه ای بچه ها بلیت می فروختم! بعد یک روز که بچه ها در خانه ما تمرین داشتند گفتم من هم بیایم برایتان بیس بزنم؟! گفتند مگر گیتار بیس داری؟ گفتم خب می خرم! همان موقع یک گیتار بیس خریدم و از آنجا که از 13، 14 سالگی گیتار آکوستیک کار می کردم، خیلی زود هم به آن مسلط شدم و چند روز بعد با همان گیتار اجرا رفتیم!

سبک کاری تان در موسیقی خیلی فرق دارد. به خصوص اینکه یک دهه پیش این سبک را انتخاب کردید و آن موقع فضای موسیقی به مقدار امروز رشد ننموده بود. نترسیدید کارتان نگیرد؟!

بهزاد: خب ما انتخاب دیگری نداشتیم. همین ها را بلد بودیم و همین ها را می زدیم!

کیارش: ضمن اینکه واقعا همانطور که مانی هم گفت ما واقعا از اول به فکر جذب مخاطب نبودیم. ما برای خودمان می زدیم و می خواندیم و از کار کردن در سبکی که دلمان می خواهد لذت می بردیم. بعد به مرور که کارهایمان منتشر شد، مخاطبان خاص خودش را هم پیدا کرد.

مانی: بله دقیقا. چون ما خودمان از ابتدا سبک های بلوز و کانتری را دوست داشتیم، سعی کردیم مثل آن ها باشیم و وقتی می دیدیم نتیجه کارمان به این سبک بی شباهت نیست، خشنود بودیم و کیف می کردیم.

جهانیار: در واقع ما کاری را انجام می دهیم که دوست داریم و حالمان را خوب می نماید. بعد سعی می کنیم این حال خوب را با آن هایی که سبک موسیقی پاپ را نمی پسندند، به اشتراک بگذاریم.

بالاخره سبک کاری بُمرانی چیست؟ تا جایی که من می دانم دوست ندارید برای معرفی سبک کارتان از واژه تلفیقی استفاده گردد.

مانی: والا خودمان هم به طور دقیق نمی دانیم. یعنی می دانیم ها، اما نمی توانیم به طور کلی بگوییم سبک کاری مان چیست. چون کارمان آلبوم به آلبوم و قطعه به قطعه فرق می نماید و باید برای هر قطعه به طور جداگانه درباره سبک مان صحبت کنیم. اما می توان گفت بیشتر کارهایمان بلوز، کانتری، راک، بالکان و جیپسی است.

جهانیار: با تلفیقی مخالفیم، چون خیلی واژه سردرگمی است. ما الان به هر نوع موسیقی که در قالب کلاسیک و پاپ نگنجد می گوییم تلفیقی! درحالی که واقعا اینطور نیست و سبک های زیادی وجود دارد که شاید در کشورمان کمتر شناخته شده باشد، اما به عنوان یک سبک موسیقی مستقل در جهان شناخته می شوند و هواداران خودشان را هم دارند. برای همین ما ترجیح می دهیم به سبک کارمان آلترناتیو بگویند؛ یک نوع موسیقی غیرمتعارف که جایگزینی برای سبک های مرسوم ازجمله پاپ است و می تواند از موسیقی های بومی و خاص کشور های دیگر الهام بگیرد.

آن موقع که کارتان را آغاز می کردید، داخل ایران کسی با این سبک کار می کرد؟

مانی: بله، سبک ما زیاد است؛ چه حالا، چه قبل از ما. درواقع هر سلیقه ای که پاپ را نپسندد، دنبال یک موسیقی جایگزین است و به خاطر همین تقاضا، همواره یک سری از فعالان حوزه موسیقی به این سبک روی می آورند. گروه های آویژه، کیوسک، 127، اوهام و... گروه هایی هستند که از قبل موسیقی آلترناتیو را در کشورمان دنبال می کردند.

از بیرون که به کارتان نگاه می کنیم، احساس می کنیم سبک کارتان بیشتر تین ایجری است و احتمالا مخاطب هایتان بیشتر باید نوجوانان و جوانان باشند. همینطور است؟

جهانیار: نه، همه جور مخاطبی داریم. ما هوادار کم سن و سال و 12، 10 ساله داریم، مخاطب 50، 60 ساله هم داریم؛ منتها هر کدام یک سری از کارهایمان را گوش می دهند.

مانی: به طور کلی الان قشری که بیشتر موزیک را دنبال می نماید، قشر جوان است؛ به خصوص اینکه سبک کاری ما خیلی فرق دارد و بیشتر جوان هایی که با موسیقی پاپ ارتباط برقرار نمی نمایند، به کارمان علاقه مند می شوند. اما همانطور که جهانیار گفت ما همه جور مخاطبی داریم؛ به خصوص بعد از آلبوم گذشتن و رفتن پیوسته که یکباره باعث زیاد شدن مخاطب هایمان شد.

راستی کمی هم درباره نام گروه تان بگویید. بُمرانی ترکیبی از نام بهزاد عمرانی است، درست است؟

بهزاد: اوایل دهه 80 که می خواستم برای خودم یک ایمیل بسازم، نام کاربری ام را با ترکیب حرف اول نام و فامیلی ام B omrani گذاشتم. بعد ها که برای دیگران ایمیل می فرستادم یا با دوستان و فعالان حوزه موسیقی چت می کردم، همه بُمرانی صدایم می کردند و همین باعث شد وقتی در پی نام مستعاری در جهانی موسیقی می گشتم، از همین نام استفاده کنم؛ و این نام همینطور روی گروه مان ماند.

خب بعد که گروه شدید هیچ وقت به این فکر نکردید که نام گروه تان را عوض کنید؟

کیارش: چرا اتفاقا، اما نام بهتری پیدا نکردیم!

جهانیار:، چون همه پسرخاله و پسرعمو هستیم، برترین ایده مان این بود که نام گروه مان را Cousins بگذاریم که بعد دیدیم قبل از ما یک گروه موسیقی کانادایی این نام را برای خودش گذاشته! این شد که درنهایت به همان بُمرانی رضایت دادیم!

با این حساب اگر یک روز بهزاد بخواهد از گروه تان برود، تکلیف نام گروه چه می گردد؟!

بهزاد: کلا بُمرانی دیگر تلفیق نام و فامیلی من نیست؛ بُمرانی حالا فامیلی همه ما شده! جالب اینجاست که همه ما را با نام آقای بُمرانی صدا می زنند!

مانی: خودمان که خوب است؛ یک روز پدر من سر اجرایمان آمده بود، می خواستند خیلی احترامش را نگه دارند صدایش نموده بودند آقای بُمرانی!

ظاهرا بیشتر شعرهایتان را هم خودتان می گویید، بله؟

مانی: بله، تقریبا همه شعرهایمان را خودمان می گوییم.

کدام تان شاعر است؟

بهزاد: همه مان! ما گروهی شعر می گوییم! معمولا یکی از بچه ها یک شعر خام و نصفه و نیمه با خودش می آورد، آن را روی تخته می نویسیم و بعد هر کدام به آن چیزی اضافه می کنیم که در نهایت یک شعر به نظر خودمان خوب از آن در می آید!

چقدر خوب است که اینقدر با هم خوب هستید. چطور چند تا جوان فعال و پرانرژی این همه سال کنار هم بدون حاشیه کار نموده اند؟ دعوایتان نمی گردد؟

بهزاد: چرا اتفاقا، تا دلتان بخواهد با هم دعوا می کنیم! سر فوتبال، سر ترانه، سر تنظیم، سر اجرا، سر هر کاری دعوایمان می گردد. اما خیلی زود هم با هم آشتی می کنیم و به کارمان می رسیم. یادم می آید یک روز با مانی روی صندلی عقب یک خودرویی نشسته بودیم و نزدیک 40 دقیقه با هم دعوا می کردیم! نفراتی که روی صندلی جلویمان نشسته بودند و خیلی با اخلاق مان آشنایی نداشتند پیش خودشان فکر می کردند حتما همین حالا کل گروه از هم می پاشد. اما چند دقیقه بعد یک دفعه یک موضوعی در خیابان توجه من را جلب کرد و باعث شد وسط دعوا به مانی بگویم مانی آنجا را ببین. بعد کلا مسیر صحبت مان عوض شد و کلی گفتیم و خندیدیم! ما فردای آن روز اجرا داشتیم، آن بنده خدا های صندلی های جلو گفتند با این دعوایی که شما کردید ما فکر می کردیم اجرای فردایتان کنسل می گردد!

شما 6 سال زیرزمینی کار می کردید و اجراهایتان به کافه و آکادمی ها خلاصه می شد. چطور شد که یک دفعه تصمیم گرفتید مجوز بگیرید؟ به خاطر کار در تئاتر؟

جهانیار: نه، اتفاقا تئاتر مجوز نمی خواست و همین اجرا های تئاتر بود که گروه مان را سرپا نگه می داشت. ما، چون سال ها دنبال گرفتن مجوز نبودیم، فکر می کردیم کلا برای این شکل کارمان نمی توانیم مجوز بگیریم. برای همین زیاد هم به فکرش نبودیم. تا اینکه سال 93 نشر چکه به گروه مان سفارش یک آلبوم برای بچه ها را داد و خودش هم یاری مان کرد تا بتوانیم گروه مان را ثبت کنیم و مجوز بگیریم. در واقع از سال 93 با انتشار آلبوم اتوبوس قرمز رسما از زیر زمین به روی زمین آمدیم!

پس مجوز گرفتن آنقدر ها که فکرش را می کردید، سخت نبود.

مانی: چرا اتفاقا، خیلی سخت بود. همین حالا هم سخت است. با اینکه 4 آلبوم مجوزدار داریم، اما باز هم مجوز گرفتن برایمان سخت است. برای خودمان هم جالب است که ارشاد وقتی یک گروه ثبت شده و مورد تأیید دارد که تا به امروز 4 بار برای آلبوم هایش مجوز صادر نموده، چرا باز برای مجوز دادن همه چیز را از صفر آنالیز می نماید؟!

جهانیار: متأسفانه هیچ ساختار روشنی هم برای مجوز دادن وجود ندارد و همه چیز سلیقه ای است. همین می گردد که وقتی یکی از افراد مؤثر در روند ارائه مجوز عوض می گردد، ما فقط می گوییم وای بدبخت شدیم!

از وقتی روزمینی شدید 4 آلبوم منتشر کردید که قطعا برترین و پرمخاطب ترینش گذشتن و رفتن پیوسته بود. خودتان فکر می کردید این آلبوم اینقدر محبوب گردد؟

کیارش: آلبوم مخرج مشترک واقعا تجربه خوبی نبود، برای همین گذشتن و رفتن پیوسته برای ما حکم مرگ و زندگی را داشت. اگر آن هم شکست می خورد شاید دیگر نمی توانستیم کار کنیم. برای همین سعی کردیم خیلی خیلی بهتر از قبل کار کنیم و شکر خدا نتیجه اش خوب شد.

بهزاد: خب ما آلبوم به آلبوم بیشتر یاد می گیریم. از تجربه آلبوم های قبلی مان استفاده کردیم و با آموخته های نو سعی کردیم یک کار خوب ارائه بدهیم. اتفاقا من قبل از انتشار آلبوم جایی نوشتم که همه ما وقتی نام یک خواننده یا یک گروه موسیقی را می شنویم، یاد یک ترانه یا یک آلبوم وی ژه اش می افتیم. گذشتن و رفتن پیوسته هم برای بُمرانی حکم همان آلبومی را دارد که احتمالا بعد ها مخاطب هایمان ما را با آن بشناسند؛ آلبومی که شناسنامه گروه مان می گردد.

و قطعه گذشتن و رفتن پیوسته یا همان خیلی دوری در این آلبوم هم که حسابی هوادار پیدا کرد.

بهزاد: راستش این حجم استقبال از این ترانه برای خودمان هم عجیب بود. اینکه یکی شعر را بخواند و دیگری معنی کلمات را بگوید، یک ابتکار بود که به همان مقدار که ممکن بود جالب باشد، می توانست از نگاه دیگران بی معنی تلقی گردد. اما شکر خدا مخاطب هایمان از این خلاقیت خوش شان آمد.

خودتان بیشتر کدام یک از قطعه هایتان را دوست دارید؟

مانی: فکر می کنم برای هر کدام مان فرق دارد مثلا من خشنود و شاد و خندانیم را خیلی دوست دارم، آرش هم آهنگ سرمست را.

کیارش: جهانیار مردمی را دوست دارد؛ من هم مردمی و هم درونی را دوست دارم. بهزاد هم عاشق ترانه به من بخند است.

در ماشین بیشتر آهنگ های خودتان را گوش می دهید یا انتخاب دیگری دارید؟

جهانیار: راستش در پروژه ضبط کار آنقدر کارهایمان را گوش می دهیم که وقتی منتشر شد دیگر کنارشان می گذاریم! البته وقتی اجرا داریم حتما دوباره گوش می کنیم؛ چون هم ما باید موسیقی اش را تمرین کنیم و هم بهزاد باید شعر ها را مرور کند که یک وقت یادش نرود! به غیر از این باشد کار های گروه های مختلف جهان را که در سبک های دلخواهمان کار می نمایند، گوش می دهیم.

بُمرانی برایتان چقدر جدی است؟ یعنی شغل دوم تان به شمار میرود یا همه وقت تان را برایش می گذارید؟

بهزاد: قطعا کار اول همه ما بُمرانی است. اما خب در کنار کارگروه، مانی و آرش تدریس هم می نمایند، کیارش هم عینک سازی دارد.

با این حساب که اولویت همه تان بُمرانی است، به نظرتان کمی، کم کار نیستید؟!

کیارش: نه، اتفاقا ما خیلی هم پرکاریم و از هر فرصتی برای ارائه کار نو استفاده می کنیم. گواهش هم ارائه 6 آلبوم در 10، 11 سال گذشته است. ما برای 10 تئاتر هم اجرا داشته ایم تا جایی که سال 91 پرکارترین گروه موسیقی تئاتر لقب گرفتیم. موزیک 5 فیلم سینمایی هم با گروه ما بود که نوترینش مارموز کمال تبریزی است. یعنی ما داخل این استودیو زیاد کار می کنیم، اما متأسفانه بیرون از اینجا خیلی فضایی برای ارائه نداریم.

یعنی اجازه نمی دهند کنسرت برگزار کنید؟

آرش: نه اینکه نگذارند، اما خب خیلی بیشتر از این ها می توانیم کار کنیم.

جهانیار: ما تا به امروز علاوه بر تهران فقط توانسته ایم در رشت، شیراز و اصفهان اجرا کنیم. خب اگر این امکان برای همه شهر ها فراهم بود، آن وقت اجراهایمان چندین برابر می شد. ما خیلی از مردم کامنت می گیریم که چرا در شهر ما اجرا نمی گذارید؟ و ما هم در جواب همه شان می گوییم ما از خدایمان است. اما خب به هر حال مجوز گرفتن برای اجرا واقعا سخت و در برخی از شهر ها عملا غیرممکن است.

بهزاد: در واقع مشکل اینجاست که تکلیف هیچ کس با ما و سبک موسیقی مان روشن نیست. خب اگر ساز زدن مسئله ای ندارد، پس چرا اجازه نمی دهند به عنوان مثال به تلویزیون برویم و ساز بزنیم؟ یا اگر مجوز برگزاری کنسرت داریم، چرا فقط در چند شهر خاص؟ البته که در همین شهر ها هم خیلی سخت به ما نوبت می رسد؛ به 2 علت؛ یکی اینکه سالن های عمومی ما یا گنجایش 200 نفر دارد که برایمان کوچک است، یا هزار نفر به بالاست که اجرا در آن ها هزینه زیادی دارد. از طرفی اجرای کنسرت عملا در چند ماه از سال به علت مناسبت های مذهبی امکان پذیر نیست، در زمان جشنواره ها هم که کنسرتی برگزار نمی گردد. خب نتیجه این است که در 6، 5 ماه به جای مانده سال همه خواننده ها می خواهند با هم کنسرت بگذارند و معلوم است که در چنین شرایطی ظرفیت سالن ها بیشتر در اختیار گروه های با سبک کاری متعارف تر قرار می گیرد تا ما.

مانی: همین می گردد که ما 2 سال است نتوانسته ایم در سالن میلاد اجرا بگذاریم و به قول بهزاد هیچ وقت پنجشنبه و آدینه های این سالن را ندیده ایم!

خب چاره چیست؟

مانی: به نظرم هم اکنون برترین راه حل ایجاد سالن های کوچک تر برای اجراست که گروه های کوچک یا آن هایی که مخاطبان خاص و محدودی دارند بتوانند در این سالن ها اجرا بگذارند.

بزرگ ترین مشکل امروز جهانی موسیقی را چه می بینید؟

بهزاد: از نگاه ما بزرگ ترین مشکل تک بعدی بودن کار در موسیقی است. صدا و سیما فقط یک مدل خاص از موسیقی را نشان می دهد و همانطور که گفتم سالن های کنسرت هم بیشتر به پاپ خوان ها می رسد. خب وقتی شما فقط یک نوع موسیقی را ببینی و بشنوی، احتمالا سلیقه ات هم به همان سمت می رود و حتی اگر خودت بخواهی کار کنی در همین سبک کار می کنی. درحالی که ما چندین و چند سبک موسیقایی داریم که اتفاقا خیلی هم دلنشین و زیبا هستند، اما هیچ ظرفی برای ارائه پیدا نمی نمایند. اگر این انحصار دست از سر ما بردارد، حال موسیقی مان خیلی بهتر از اینی می گردد که حالا می بینید.

وآخرین سؤال اینکه مخاطب هایتان چه زمانی منتظر کار نوتان باشند؟

بهزاد: ان شاءالله آلبوم نومان در فصل پاییز منتشر می گردد. هم اکنون مشغول کار روی پروژه سیزده چهل هم هستیم که بخش نخست آن سال گذشته منتشر شد. به امید خدا در مردادماه هم اجرای کنسرت داریم.

بُمرانی ها از کامنت های مجذوب کننده و بامزه مردم می گویند

در حاشیه گفت وگوی ما با گروه بُمرانی فرصتی دست داد تا بر و بچه های پرانرژی این گروه برایمان از کامنت ها و فیدبک های جالبی بگویند که از مردم گرفته اند. بهزاد به نمایندگی از بچه های گروهش برایمان می گوید: در گذشتن و رفتن پیوسته یک جا هایی هست که می گوییم معنی انتخاب، معنی اضطراب، معنی اجتناب و.... یک بنده خدایی در صفحه شخصی اش وقتی می خواست متن شعرمان را بگذارد به اشتباه نوشته بود من یه اضطراب، من یه اجتناب. برایش کامنت گذاشتم و گفتم درستش معنی اضطراب و معنی اجتناب است که آن بنده خدا عصبانی شد و گفت کاش نظر شخصی تان را تحمیل نکنید. یعنی چیزی که شما در آهنگ شنیده اید درست تر است؟! گفتم من نشنیدم، به خدا من خودم آن را خوانده ام!.

بهزاد یک خاطره جالب دیگر هم دارد: آلبوم گذشتن و رفتن پیوسته به نسبت مخرج مشترک که آلبوم قبل مان بود، خیلی مورد استقبال مردم نهاده شد. یک روز یک بنده خدایی آمد و با ناراحتی گفت آقا شما چرا از اول این آلبوم تان را بیرون ندادید؟! انگار که مثلا ما 10، 8، 7 تا آلبوم آماده داریم، بعد می نشینیم و با بچه ها می گوییم خب بچه ها، سال جاری کدام آلبوم را منتشر کنیم؟!؛ و بعد ادامه می دهد: یک بار هم بعد از اینکه پوستر کنسرت مان روی بیلبورد ها رفت، یکی آمد و زیر پست مان کامنت گذاشت بهزاد جان جریان چیه؟! واقعا مانده بودم! از خودم می پرسیدم واقعا معلوم نیست؟! خب کنسرت داریم. تاریخ و ساعت و محل برگزاری اش هم که تعیین است!.

البته که همواره هم کامنت ها اینقدر جالب و حال خوب کن نبوده اند. آرش می گوید یک بار یکی از فعالان فضای مجازی یک یادداشت درباره ما منتشر کرد و نوشت: بند بُمرانی، آغاز فاشیسم در موسیقی! بعد هم کلی آسمان و ریسمان بافته بود که این مجموعه از طبقه بی درد جامعه تشکیل شده که با عقاید خنثایی که دارد سعی می نماید فاشیسم را ترویج کند! خدا شاهد است تا همین حالا که در خدمت شماییم داریم روی این قضیه کار می کنیم که ربط ما به فاشیسم چیست، اما به نتیجه ای نرسیده ایم!

اوایل دهه 80 که می خواستم برای خودم یک ایمیل بسازم، نام کاربری ام را با ترکیب حرف اول نام و فامیلی ام B omrani گذاشتم. بعد ها که برای دیگران ایمیل می فرستادم یا با دوستان و فعالان حوزه موسیقی چت می کردم، همه بُمرانی صدایم می کردند و این نام همینطور روی گروه مان ماند.

کیارش عمرانی

• نوازنده گیتار باس
• 32 سال
• لیسانس معماری

مانی مزکی

• نوازنده ساز های بادی (ساز دهنی و ترومبون)
• 30 سال
• لیسانس نرم افزار

آرش عمرانی

• نوازنده کیبورد
• 38 سال
• دانشجوی انصرافی رشته موسیقی

جهانیار قربانی

• نوازنده گیتار الکتریک و ترومپت
• 32 سال
• دانشجوی انصرافی شیمی

بهزاد عمرانی

• خواننده و نوازنده گیتار آکوستیک
• 33 سال
• فوق دیپلم گرافیک

گروه بمرانی

• سال شکل گیری گروه: 1387
• سبک موسیقی: آلترناتیو (موسیقی جایگزین سبک های متعارف و رایج از جمله پاپ)

آلبوم ها:

• آسمان زرد و خورشید آبی (زیرزمینی) در سال 1388
• جوراب های لخت (زیرزمینی) در سال 1389
• اتوبوس قرمز (آلبوم بچه ها) در سال 1393
• مخرج مشترک در سال 1393
• گذشتن و رفتن پیوسته در سال 1394
• سیزده چهل (بازخوانی ترانه های دهه چهل) در سال 1397

پ