رحماندوست: سوسن رفته تا به گل های بهشت رسیدگی کند، شعبان نژاد: با برآورده کردن آرزوهای کوچکتان شاد باشید - تور تایلند ارزان

مصطفی رحماندوست، در این مراسم گفت: باورش خیلی سخت است که سوسن طاقدیس نیست تا بخندد و شوخی کند و فضا را شاد کند. هروقت او را می دیدم، می گفتم سوسن مصداق این شعر است: با دل خونین لب خندان بیاور هموچو جام / نی گرد زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

وی در ادامه بیان نمود: می دانستم سوسن مسائل و مسائل و بیماری های گوناگون دارد اما وقتی از غم و ناراحتی اش حرف می زد، باپرپذیر نبود که بیمار است و ناراحتی دارد و الگوی خوبی بود.

سوسن رفته تا به گل های بهشت رسیدگی کند

رحماندوست با اشاره به اینکه کاش می شد از نزدیک تسلی بخش یکدیگر و خانواده اش باشیم گفت: سوسن رفته اما نرفته و ما در شب هفت اش به یاد او و به دلیل علاقه ای که به گل و گیاه داشت 7 درخت کاشتیم.

خالق صد دانه یاقوت همچنین به خاطره اش از سوسن طاقدیس اشاره نمود و گفت: در خانه من گلدانی است که هفت هشت ساله هست. و این گلدان سابقه ای دارد. با سوسن در جلسه ای بودیم آخر جلسه مثل بچه هایی که می خواهند کار خلاف بکنند به من گفت سر میزبان جلسه را گرم کنم و خودش رفت و دو شاخه از آن گلدان چید. یکی اش را داد به من و گفت گلدان خوبی می گردد. یک شاخه را هم خودش برد. هنوز این گلدان هست و شیرینی لحظه کار بچگانه سوسن در ذهنم. اما خودش... رفته که به گل های بهشت رسیدگی کند.

یاد سوسن طاقدیس را با سرو شیراز سبز نگه داشتیم

طاهره ایبد، نیز در این مراسم بیان نمود: جهان درگیر پدیده تلخی بود که نگرانی پشت نگرانی و درد و بیماری پشت هم به ارمغان آورد و به ناگزیر انسان عصر امروز از همنوعش فاصله گرفت. و در این روزهای تلخِ فاصله ها، ما پژمردن گلی از باغ ادبیات کودک و دوستی عزیز را به سوگ نشستیم.

ما سوسن طاقدیس را از دست دادیم و شاهد پرواز غریبانه اش بودیم و دستمان حتی برای برگزاری یک مجلس ختم، بسته. از این رو بر آن شدیم تا یاد سوسن طاقدیس را که همیشه با قصه هایش سبز خواهد بود، سرو نگه داریم. این بود که به یاد او و به نام او، از سوی دوستانش، سفارش کاشت هفت سرو شیراز که نماد جاودانگی است، داده شد. این سروها در منطقه لواسان به یاد سوسن، به زمین حیات سبز هدیه کردند.

سوسن طاقدیس مادر تمام بچه هایی است که با قصه هایش خوابیدند و بیدار شدند

علی باباجانی، نیز در این مراسم خطاب به شکیب، فرزند سوسن طاقدیس، گفت: من هم مادرم را در یک روز بهاری از دست دادم. مادری که مثل مادرت لبریز از مهربانی و محبت بود. مدت ها بی قرار بودم و واژهایم را از دست داده بودم. نمی دانستم چه بگویم و چه کار کنم. نمی دانستم کجا سراغش را بگیرم. خانه پر از بوی مادر بود و جای خالی اش را به شدت حس می کردم. انگار جزئی از وجودم را از دست داده بودم. یک روز پدرم در خواب دید که مادرم در بهشت دارد به برادران و خواهرانی که از دست داده ام، آب می دهد. آن ها دور مادرم حلقه زده بودند و با مادرم بگو بخند داشتند. با این خواب آرام شدم و فهمیدم که در آن سوی زمین کسانی هم هستند که سال ها منتظر مادر بودند.

وی اضافه کرد: حالا مادر عزیز تو مادر تمام بچه هایی است که با قصه هایش خوابیدند و بیدار شدند. مادر همه کسانی است که با قصه های شیرینش عظیم شدند و به آرامش و لبخند رسیدند. مطمئن باش که مادر عزیزتر از جانت نمی خواهد غم بر دلت بنشیند. دوست دارد که آرام باشی. مطمئن باش که آن عزیز در بین ما زنده است و یادگاری های شیرینش نمی گذارد که فراموش گردد. بچه های امروز و فردا با قصه هایش جان می گیرند و شاد می شوند. مادر عزیزت، مادر تمام بچه های سرزمین است. چه توفیقی از این بهتر که نام و یاد کسی مانا باشد. شکیب عزیز بلند شو و گرد و خاک جهان را از تنت بتکان. مادر در همین نزدیکی هاست. حالا دارد در بهشت برای بچه هایی که از مهربانی و محبت محروم مانده اند، قصه می نویسد و می خواند.

تمام وجود سوسن طاقدیس عشق و صلح و قصه بود

فرهاد حسن زاده نیز در این مراسم بیان نمود: روز عجیبی است. درحای که باران می بارد داریم از زنی حرف می زنیم که بین ما نیست. شاید این حرف ها و این بغض های نادیده، این مجلس یادبود در فضای مجازی برای زنی که تمام وجودش عشق و صلح و قصه بود در تاریخ ادبیات کودک ایران ماندگار گردد.

انگار صدای سوسن را گم نموده ام

فریبا نباتی، هم در این یادبود مجازی گفت: شب اول رفتن سوسن، همان شبی که با دیدن عکس سوسن در اینستاگرام شوکه شده بودم، همان شبی که خوابم نمی برد تا صبح، همان شبی که بین جهانی خواب و بیداری در سفر بودم، صدای سوسن را شنیدم. خودش بود. نمی دانم گفت سلام یا خداحافظ. چیزی گفت، شنیدم. چیزی گفت و رفت. دیگر صدایش را نشنیدم. حالا هم گرچه چهره اش، اندامش، لبخندش را کامل می بینم، اما صدایش را نمی شنوم. هیچ تصوری از صدایش ندارم. صدایش را انگار گم نموده ام.

وقتی از سوسن طاقدیس یاد می کنم سلول های مغزم لبخند می زنند

شهریار الوندی هم در این مراسم با بیان اینکه اگر مرگ بلند شدن از روی یک جایگاه و نشستن بر جایگاهِ اتاقی دیگر است، پس این همه دل تنگی برای چیست، اضافه کرد: اگر پاداش گذشتن از گذرگاهِ دشخوارِ زیستن و نزیستن، شنیدنِ نغمه خداوند است، پس این همه زاری برای چیست؟ نمی دانم من پاسخی برای این پرسش ها ندارم. من فقط یک سطر از فردوسی را به زبان امروز نوشتم که گفت: اگر مرگ داد است بیداد چیست؟ ز داد این همه بانگ و فریاد چیست؟

این نویسنده در ادامه گفت: نمی دانم فراموشیِ ما به وقتِ خاموشی رخ می دهد یا زیستنمان در سطر سطر نوشته هایمان ادامه می یابد. نمی دانم اگر مهربان باشیم، مهربان عظیم برما کم تر سخت می گیرد یا مرگ سرانجام مهربانی هاست.در کوچه های پیچ درپیچ مغزِ من اما بی نهایت نقش هست. وقتی به نقش های زیبا می اندیشم، حالم خوش می گردد، اما نقش های بد وادارم می نماید حواس سلول ها را پرت کنم. اما این زن که دست بر شانه آن دیگری نهاده از آن هاست که وقتی از او یاد می کنم، سلول های مغزم لبخند می زنند و دلشان نمی خواهد حواسشان پرت گردد.

خودتان را با برآورده کردن آرزوهای کوچکتان شاد کنید

افسانه شعبان نژاد، نیز دراین مراسم با قرائت شعری در فراق سوسن طاقدیس، به روایت خاطره ای پرداخت: یک روز با سوسن طاقدیس در خیابان فردوسی قدم می زدیم. یک لحظه روبه روی مغازه ای ایستاد. داخل مغازه رفت و با چند تا آدامس رنگی به قول خودش خارجی برگشت و گفت یادت باشه وقتی رسیدن به آرزوهای عظیم سخته، خودت رو با بر آورده کردن آرزوهای کوچکت راضی کن. مثل خریدن آدامسی که دوست داری. و من همیشه نصحیت او را گوش کردم و هر جا که رفتم و در هر جمعی که صحبت کردم این خاطره را تعریف کردم. حالا هم به شما می گویم به قول سوسن طاقدیس خودتان را با برآورده کردن آرزوهای کوچکتان شاد کنید تا انشالله به آرزوهای عظیم هم برسید.

سوسن طاقدیس قلب مهربان و عظیمی داشت

فرمهر منحزی، نیز در این مراسم گفت: سوسن طاقدیس قلب مهربان و عظیمی داشت. آغوشی گرم برای پذیرفتن دوستان. لبخندی زیبا برای آرامش دادن . چقدر خوب بود آن سال هایی که تقریبا هر هفته در انجمن می دیدمش و از رفتار و مهربانی اش می آموختم. نازنین انسانی بود که نمی توان رفتنش را باور کرد. یادش و چهره خندانش همیشه با ماست. به فرزند عزیزشان و همه خانواده ادبیات کودک تسلیت می گویم.

کاش قبل از اینکه امثال سوسن ها بروند قدرشان را بدانیم

حسین فتاحی هم در این مراسم با تسلیت به دوستان و خانواده سوسن طاقدیس و بچه هایی که قصه گویشان را از دست داده اند، گفت: از رفتن هیچکس تا این حد شوکه نشده بودم. سوسن رفت و غریبانه هم رفت. این جای تاسف دارد. اما می دانیم که تا قصه هست و بچه ها هستند و قصه ای خوانده می گردد سوسن طاقدیس هم هست و این مایه دلگرمی ماست. کاش قبل از اینکه امثال سوسن ها بروند قدرشان را بدانیم.

لاله جعفری نیز در این مراسم از احساساتش نسبت به سوسن طاقدیس گفت: سوسن جان بی شک چهارشنبه ها بیش از هر روز دیگری دلم برایت تنگ می گردد. کم که نبود، چهار سال چهارشنبه بعد از ظهرها پنج شش ساعتی، جلسه های داستان رشد دورهم بودیم و کودکی کردیم و برای بچه ها نوشتیم. صحنه ای را که با نان بربری ها و پنیر و سبزی وارد جلسه شدی و عصرانه برایمان ساختی، به نظرت فراموش شدنی ست؟ گپ های طولانی تلفنی و روحیه دادن هایت و... خنده هات... زین پس هر جا که لبخندی باشد، اول از همه به یادت تو می افتیم.

در ادامه مراسم تعداد دیگری از نویسندگان ادبیات کودک و اعضای خانواده سوسن طاقدیس به بیان سخنان و خاطراتشان پرداختند.