آینده پساکرونایی اصلاح طلبان؛ مردم دیگر حوصله دعوا ندارند - تور تایلند ارزان

از پروفایل اینستاگرام بهروز ازند دیدن نمایید.

به گزارش خبرنگاران به نقل از شرق، گویا این قاعده در سیاست داخلی ایران هم صادق است؛ به نحوی که گفته می گردد ممکن است مجلس سراسر اصولگرای یازدهم به دلیل پیامدهای سخت کرونا با دولت حسن روحانی دیگر سر ستیز نداشته باشد و این بار تا پایان دوره دولت سعی کند که جهت ترمیم خسارات ناشی از کرونا را برای دولت هموار کند.

در این بین شاید یکی از متضرران اصلی این میدان، اصلاح طلبان باشند؛ زیرا از یک سو با ردصلاحیت های گسترده در انتخابات مجلس یازدهم نتوانستند جز تعدادی انگشت شمار نیرویی را روانه مجلس کنند و از سوی دیگر با برنامه ریزی های چندگانه و دیرهنگام خود در انتخابات نشان دادند که دیگر در میان جریان اصلاحات صدای واحدی در بزنگاه های مهم به گوش نمی رسد و علاوه بر این ها با توجه به انتقادهایی که به دولت و عملکرد لیست امید در مجلس وجود داشت، بسیاری از اصلاح طلبان باور دارند که سرمایه اجتماعی جبهه اصلاحات کاهش یافته است.

با وجود همه این عوامل به نظر می رسید که سال 99 می توانست سالی سرنوشت ساز برای اصلاح طلبان باشد؛ زیرا این امید وجود داشت که تا حدی از مسائل یادشده بکاهند و با برنامه ریزی دقیق، خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 آماده کنند که ناگهان نه تن ها ایران؛ بلکه جهان درگیر ویروسی ناشناخته به نام کرونا شد تا همه فعالیت های عادی از سیاست تا اقتصاد و هنر به حالت نیمه معلق درآید.

در این فضا طبیعی است که مردم هم حوصله شنیدن نقدهای سیاسی جناح های مختلف را نداشته باشند و اولویت کشور رفع یک بحران ملی در حوزه سلامت گردد؛ اما به هرحال زمان می گذرد و خواه ناخواه سال 1400 فرا می رسد و روحانی بر مبنای قانون باید دولت را به منتخب بعدی واگذار کند و براساس سابقه انتخابات در جمهوری اسلامی انتخابات تحت هر شرایطی برگزار می گردد؛ پس تکلیف رئیس جمهور آینده نیز معلوم خواهد شد و این در حالی است که اگر اصلاح طلبان بخواهند همه برنامه ریزی های خود را به بعد از کرونا موکول کنند، همان نتیجه ای به بار می آید که در انتخابات مجلس رقم خورد.

گرچه ردصلاحیت ها تأثیر بسیار مهمی بر نتیجه انتخابات گذاشت؛ اما اصلاح طلبان هم تا روزهای آخر در چگونگی شرکت در انتخابات یا ارائه لیست واحد یا حتی انتخاب نامزدهایی که قرار است در لیست حضور داشته باشند، با یکدیگر اختلاف نظر داشتند.

هرچند براساس اظهارنظرهای پراکنده برخی اصلاح طلبان به نظر می رسد که چندان عزمی دست کم بر جمع بندی های درونی هم وجود ندارد؛ چنان که عباس عبدی پیش از سال جدید در مصاحبه با خبرآنلاین گفته بود: اگر اصولگرایان با همین شرایط به 1400 برسند، آن زمان می نشینیم و درباره آن صحبت می کنیم. این سکه ای که بالا انداخته شده است تا 1400 ده ها بار چرخ می خورد و جابه جا می گردد تا به زمین برسد.

او همچنین در پاسخ به این پرسش که اگر اصلاح طلبان بخواهند مقابل این فرایند فاصله دریافت از قدرت و روی کارآمدن اصولگرایان را بگیرند، چه کاری باید انجام دهند، گفته بود: به نظرم اصلاح طلبان کار عادی خود را در حوزه عمومی انجام می دهند و نیاز به اقدام خاصی نیست. این ساختار کارآمدی و آن منافع را برای خدمت به جامعه ندارد. به عبارت دیگر این ساختار قدرت واجد آن شرایطی نیست که حضور در سطح مؤثر آن، منشأ خدمت برای جامعه باشد.

رسول منتجب نیا هم فعالیت انتخاباتی حزبش یعنی جمهوریت را معطوف به دوران پساکرونا می داند و به ایسنا گفته است: نیمه دوم سال گذشته کنگره حزب برگزار شد و ما در حال فعال کردن واحدها و ارکان حزب بودیم تا کاری برای مردم و کشور انجام دهیم؛ اما با شیوع بیماری کرونا همه فعالیت های حزب متوقف شده و ما هم تا عادی شدن شرایط هیچ برنامه دیگری نداریم؛ بنابراین یکی از کارهای اساسی من بعد از دوران قرنطینه، فعال کردن حزب است.

اما اینکه چه زمانی ویروس کرونا پایان می یابد و شرایط عادی به زندگی مردم بازمی گردد، مشخص نیست؛ به ویژه آنکه مردم هم فشارهای فزاینده کرونا و دیگر مسائل اقتصادی را تجربه کرده اند و با استناد به میزان مشارکت در انتخابات مجلس به نظر نمی رسد که رغبت انتخابات های گذشته ریاست جمهوری را داشته باشند؛ چنان که مصطفی مشخص هم به تازگی درباره این مهم به خبرآنلاین گفته بود: تاآنجایی که من از اوضاع و روان شناسی جوانان و جامعه درک می کنم، مردم ما دیگر حوصله و تحمل دعوای بین جناح های سیاسی یا جنگ قدرت مسئولان را ندارند و اعتنایی هم به آن ها نمی کنند.

مردم به دنبال رفع مشکل معیشت، اشتغال، زندگی شرافتمندانه و مطالبات اقتصادی و اجتماعی خود هستند و آن را به صورت نافرمانی مدنی مانند شرکت نکردن در انتخابات یا با اعتراض به فقر و فساد، نابرابری و تبعیض، بالابردن قیمت بنزین، ارزاق عمومی، خدمات دولتی و تورم ناشی از آن ها نشان داده اند.

رغبت پایین سیاسی مردم از یک سو و انفعال جریان های سیاسی از سوی دیگر می تواند دو نتیجه خطرناک را در پی داشته باشد.

در وهله نخست خطر روی کارآمدن یک نیروی اصولگرای تند را تداعی می کند؛ همان خطری که نیروهای اصلاح طلب برای رفعش در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 و 96 و انتخابات مجلس سال 94 تن به ائتلاف با نیروهای غیراصلاح طلب دادند که تا حدی هم به مقصود خود نائل شدند و در وهله دوم خطری برای تحزب باقی مانده در کشور است که اگر در مشخص رئیس جمهور آینده هم نیروهای سیاسی نقش مؤثری نداشته باشند، باید انتظار حذف تدریجی احزاب و جریان های سیاسی از نقش آفرینی انتخاباتی را داشت؛ بنابراین شاید لازم باشد که در کنار توجه به ابعاد وسیع ویروس کرونا در تمام عرصه ها از پیامدهای منفی آن در حوزه سیاست داخلی هم غافل نشد.