ماچوپیچو، اسرار آمیز ترین شهر تاریخی جهان - تور تایلند ارزان

برای قرن ها فراموش شده بود و به جز عده ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است.تا اینکه در روز 24 جولای سال 1911 میلادی، این شهر باستانی پرو توسط یکی از باستان شناسان دانشگاه ییل (Yale) کشور آمریکا به نام هیرام بینگهام (Hiram Bingham) که فارغ التحصیل رشته باستان شناسی و رشته علوم سیاسی بود، کشف شد.

البته بسکمک معتقدند،پیش از وی هم افراد محلی و حتی بعضی مبلغان مسیحی به این مکان رفته بودند،اما بدون شک هیرام بینگهام نخستین باستان شناسی بود که به این منتطقه راه یافت.

ماچوپیچو machupicchu به معنای قله قدیمی ,یکی از زیباترین و اسرار آمیز ترین مکانهای تاریخی جهان است. این شهر در ارتفاع 2430متری بالای سطح دریا و در کوه های آند ساخته شده است.

اینکاها ساختن این شهر را از ابتدای قرن 15 میلادی شروع کردند و در حوالی سال1450 میلادی در اوج قدرت امپراطوریشان ساخت آن را به سرانجام بردند .بینگهام آثار تاریخی زیادی در بقایای این شهر تاریخی کشف کرد که بخش اعظم آن ها اکنون در موزه دانشگاه ییل نگهداری می شوند و مسؤولان این موزه پس از سالها حاضر به عودت 40000 اثر تاریخی این شهر شدندو رئیس جمهور و مردم پرو در تلاش اند که این آثار را باز پس گیرند.

عجایب ماچوپیچو

بر اساس شواهد باستان شناسی، ماچوپیچو شهری معمولی نبوده و از آن به عنوان خلوت گاهی برای گذران اوقات فراغت بزرگان اینکا استفاده می شده است. این محوطه باستانی از یک قصر بزرگ، چندین معبد که در اطراف حیاط قصر برای خدایان اینکا ساخته شده و حدود 150 خانه برای خدمت گذاران،تشکیل شده است.

تخمین زده می شود که حداکثر 750 نفر قادر به سکونت هم زمان در این شهر که در حدود 5 کیلومتر مربع وسعت دارد، بوده اند و به احتمال زیاد در فصل های بارانی که سفرهای بزرگان اینکا به ماچوپیچو قطع می شده است،جمعیت شهر بسیار کمتر از این تعداد می شده است.

اینکاها این محوطه را به خاطر موقعیت جغرافیایی و زمین شناختی استثنایی اش برای ساخت ماچوپیچو انتخاب کرده اند. بر اساس اعتقاد اینکاها، شبح سلسله جبالی که در پشت ماچوپیچو به چشم می خورد، نمایانگر چهره اینکا است که سر به آسمان برداشته است. اینکاها اعتقاد داشتند که سنگ ها و صخره های استوار زمین نباید از سرجای شان خارج یا قطعه قطعه شوند و به همین خاطر کل بناهای ماچوپیچو را با قطعه سنگ هایی ساختند که به صورت منفرد در کوهستان پیدا می کردند.

در ساخت بسکمک از عمارت های ماچوپیچو از هیچ نوع ملاطی استفاده نشده است و معماران اینکا با محاسبات دقیق و برش ظریف سنگ ها، پیروز به ساخت دیوارهای بزرگی شده اند که درز میان سنگ هایش کمتر از یک میلی متر است. دیگر ویژگی منحصر به فرد معماری ماچوپیچو، یکپارچگی و ترکیب عناصر معماری با ویژگی های محیطی است، چنان که معماران اینکا از بسکمک از دیواره ها و تخته سنگ های موجود در محوطه برای ساخت قسمت های مختلف ماچوپیچو استفاده کرده اند.

بخش های مختلف ماچوپیچو

مجموعه ماچوپیچو را می توان به سه بخش کشاورزی، مسکونی و مذهبی تقسیم کرد. ورودی اصلی این قلعه در قسمت جنوب غربی آن و در انتهای جاده ای موسوم به راستا اینکا قرار داشته است. اما ورودی فعلی که در جنوب شرقی این محوطه قرار گرفته است، به محوطه های کشاورزی ماچوپیچو منتهی می شود. در بخش های کشاورزی ماچوپیچو که از مزارع پلکانی و کانال های آبکمک تشکیل شده است، اینکاها محصولاتی چون سیب زمینی و ذرت می کاشته اند که با توجه به دورافتادگی این قلعه از دیگر نقاط امپراطوری اینکا، نقش مهمی در تأمین آذوقه ساکنانش داشته است.

بخش مسکونی ماچوپیچو که با دیواری از بخش کشاورزی آن جدا شده است، از خانه هایی با بام های شیب دار پوشالی و درهای ذوزنقه ای شکل تشکیل شده است. بعضی از این خانه ها دو طبقه هستند که احتمالاً دسترسی به طبقه دوم آن ها به کمک نردبان های طنابی میسر می شده است، چرا که در ارتفاعی که ماچوپیچو ساخته شده است درخت چندانی برای ساخت نردبان وجود ندارد.

بخش مسکونی ماچوپیچو با میدان بزرگی از بخش مذهبی آن جدا می شود. این بخش باشکوه ترین جلوه های هنر و معماری اینکاها را در خود جای داده که از مهم ترین آن ها می توان به معبد بزرگ مرکزی، معبد سه پنجره، معبد خورشید و آرامگاه های سلطنتی تشکیل شده است.

در این بخش همچنین قطعه سنگی موسوم به سنگ اینتیهواتانا وجود دارد که اطلاعات باارزشی درباره دانش نجوم و ستاره شناسی اینکاها در اختیار کارشناسان گذاشته است. این سنگ به طور دقیق نقاط اعتدال پاییزی و بهاری (زمانی که روز و شب طول یکسانی پیدا می کنند) و دیگر پدیده های نجومی را نشان می داده است. شیوه کارکرد این سنگ که بر فراز ستونی قرار گرفته است به این ترتیب است که در ظهر روز 21 مارس (اعتدال بهاری) و 21 سپتامبر (اعتدال پاییزی) خورشید درست بر فراز ستون و روی سنگ اینتیهواتانا قرار می گرفته است، به طوری که سنگ و ستون هیچ سایه ای تشکیل نمی داده اند.

شهر ماچوپیچو سال ها پیش در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید و پس از مدتی نیز در فهرست میراث جهانی در خطر یونسکو قرار گرفت.با این وجود، تعداد زیادی از باستان شناسان جهان بر این باورند که نبود کنترل بر تعداد گردشگران ماچوپیچو، این شهر و اکوسیستم اطراف آن را به سمت نابودی پیش می برد.

گردآوری: گروه هفت گنج

منبع:banki.ir